Mijn droom is het werk van Denis Coekaerts terug te brengen naar de streek waar hij het heeft gemaakt
Had u al eens gehoord van de Vlaamse schilder Denis Coekaerts? Ik in ieder geval niet.
Maar hij is voor Petra Banning, mijn gast die ik deze middag interview, naast het schilderen met ei-tempera, een grote passie.
U leest hierover meer in dit interview.
Maar nu eerst dit.

Je woont in Venray, niet om de hoek van de Boulevard Magenta; langs welke weg ben je hier terecht gekomen?
Via, via, ik gaf computerles aan senioren en kwam daar in contact met een man die iconen schilderde. Hij heeft mij aangestoken met het schildervirus.
Na enkele privélessen te hebben gevolgd en een achtdaagse workshop bij Liesbeth Smulders in het Klooster Sint Agatha wilde ik verder met tempera schilderen.

Afgelopen zomer heb ik aan de workshop Plooien & Draperieën deelgenomen. 
Dat beviel goed. Ik heb mij daarna direct aangemeld voor de vakopleiding, niet voor Iconenschilderen maar voor de vakopleiding Italiaanse & Vlaamse Renaissance. Schildertechnieken in ei-tempera. 
Een bewuste keuze, ik wilde mij een losmaken van de religieuze kaders van de iconen. 
De techniek van het schilderen met tempera spreekt mij wel erg aan, maar daar kan ik mij ook bij de middeleeuwse schildertechnieken in uit leven. 

Hoe is je belangstelling voor het schilderen ontstaan?
Door van de nood een deugd te maken. Ik heb een eigen bedrijf en maakte onder meer bronzen urnen. Ik kreeg echter artrose en reuma in mijn handen en daardoor kon ik dit vak niet langer uitoefenen. Ik heb het boetseren grotendeels moeten opgeven.
Mijn urnenbedrijf De Levensboom is overgenomen door mijn zoon en ik ben op zoek gegaan naar een nieuwe bezigheid. Zo ben ik met schilderen in aanraking gekomen.

Je vertelde mij net, je bent docent; hoe is het om nu les te krijgen i.p.v. les te geven?
Ik ben docent op het VAVO, een middelbare school voor jongvolwassenen. Daar geef ik  kunstgeschiedenis en tekenen aan eindexamenklassen. Bij Boulevard Magenta spreekt mij de enorme vrijheid aan die je hebt. Ik vind het heel fijn dat ik mijn eigen tempo kan volgen. Maar je kunt altijd gebruik maken van de expertise en de kennis van Marjan. 
De deelnemers binnen de groep zijn van een heel verschillende achtergrond en ervaring. Daar werkt een individuele benadering en de mogelijkheid van een eigen tempo goed bij.
Die differentiatie probeer ik ook in de lessen bij mijn eigen leerlingen toe te passen.
Op mijn volgende vraag of Petra naast het ei-tempera ook nog andere technieken gebruikt, slaat het gesprek een verrassende richting in.

Wij hebben iets heel bijzonders onder handen.
Mijn man en ik verzamelen kunst.  Een jaar geleden ben ik op een vrij toevallige wijze in het bezit gekomen van het vrijwel gehele oeuvre van de Vlaamse schilder Denis Coekaerts (1928-2009). Deze man heeft zijn hele leven lang geschilderd, hij was erdoor geobsedeerd maar heeft nooit de moeite genomen om er mee naar buiten te treden. Hij heeft ook nooit echt geëxposeerd of verkocht.

Het oeuvre van Denis Coekaerts bestaat uit schilderijen van het dagelijkse leven in een Belgisch dorp in de laatste helft van de 20ste eeuw, veel boerentaferelen maar ook naakten en seksuele fantasieën. Politici komen langs, de dood en Bijbelse symboliek spelen ook regelmatig een rol in zijn schilderijen. Ook zijn er zijn prachtige model- en pasteltekeningen.

Toen Coekaerts ruim 10 jaar geleden op 80-jarige leeftijd overleed bleven zijn zoons achter met een huis vol schilderijen. Spinnenwebben, vocht en houtworm hebben hun werk gedaan. Het huis en ook de schilderijen zijn in de loop van de tijd erg onderkomen geraakt. Vorig jaar moest het huis plotseling zo snel mogelijk worden verkocht anders zou er volgens de Belgische wet een boete wegens leegstand worden opgelegd.

Op zomaar een zondagochtend in januari 2019 zag ik een intrigerend schilderij op Marktplaats langskomen dat te koop aangeboden werd. Ook zag ik dat er naast dit werk nog zo’n honderd andere schilderijen aangeboden werden die de moeite waard waren. Ik heb meteen gereageerd. Een week later waren mijn man en ik in het bezit van  honderden schilderijen, panelen en tekeningen. Bij de aankoop heb ik aan de zoon van de schilder beloofd om respectvol met het werk van zijn vader om te gaan en te proberen er meer bekendheid aan te geven.

Wat doen jullie op dit moment met zijn werk?
We zijn begonnen met het restaureren van de schilderijen aangezien ze lange tijd in een onverwarmd, vochtig huis hebben gestaan. Dat is hele klus. De schilder had weinig geld en zoveel haast dat hij van alles als ondergrond voor zijn werk gebruikt heeft zoals tafelkleden, douchegordijnen, lakens, kastdeurtjes en reclameborden. Dit maakt het werk extra interessant maar ook moeilijker om te conserveren. Ondertussen hebben we een kleine werkplaats ingericht om de schilderijen op te knappen. De schilderijen worden gereinigd, de spieramen vervangen, beschadigingen gerestaureerd. En als finishing touch worden ze ingelijst.

Een voorbeeld. De spieramen van de schilderijen hebben bijna allemaal houtworm. Die zijn we aan het vervangen, met name een klus voor mijn man.
Ik ben zelf vooral bezig met het restaureren van de schilderijen. Volgens mijn man heb ik daarvoor een goed kleurgevoel, maar ik repareer ook scheuren en andere fysieke beschadigingen

Wat zijn jullie plannen met zijn verzameling?
Dat weten we nog niet precies. We hebben al eens deelgenomen aan een groepsexpositie.
Verkopen is voorlopig niet aan de orde. We willen proberen om het werk bij elkaar houden.
Mijn droom zou zijn om het werk zo veel mogelijk in zijn geheel terug te brengen naar de streek waar hij het heeft geschilderd. Als een eerbetoon aan de schilder.
Een permanente expositie in bijvoorbeeld een streekmuseum, dat zou prachtig zijn.

En wat zijn je plannen met Boulevard Magenta?
In de zomer word ik 60 en ik heb mij zelf een week schilderen in Italië cadeau gedaan.
Verder is alles open. Ik ga zeker het 2e jaar doen. Maar een cursus goud leggen lijkt mij ook heel leuk om te doen. Met tempera wil ik uiteindelijk ook  abstract gaan werken.
Meer in de richting van zelf ontwerpen dan het volgen van een voorgeschreven vorm.

Wat kan ik als slotwoord van jou noteren?
Ik wil graag opmerken, ik vind het heel bijzonder wat Marjan hier ,,uit de grond heeft gestampt”. Ik heb grote bewondering voor haar energie en enthousiasme die zij weet over te brengen En natuurlijk haar vakkennis en ervaring. Zij moet hier haast wel dag en nacht mee bezig zijn.

Rob Koolwijk

De Levensboom urnen, zie hier.

Interview met Petra in De Limburger in 2015, zie hier.