Alice Gielen.

Als puber had Alice Gielen (*1946) graag naar de kunstacademie willen gaan, haar zus ook.
Maar dat kwam er niet van want ,,met dat soort volk ging je niet om!
Ze had de keus verpleegster, secretaresse of onderwijzeres worden.
Dat laatste werd het.
Er wordt getrouwd, kinderen gekregen, voor de klas staan. Toen de kinderen de deur uit waren, volgden enige jaren van bijna full time les geven.
En nadat ze niet meer werkte, durfde ze de stap te wagen: er kon geschilderd worden.
Drie jaar les gehad bij een kunstschilder, intuïtief schilderen.
Toen kwamen er kleinkinderen, oppassen, daarna werd haar moeder ziek, en werd ze mantelzorgster.
Haar opa van moederskant is ooit als leerjongen in het atelier van een Israel gestart, helaas weet ze niet welke Israel en wat hij daar deed weet ze ook niet. Maar kunstschilder is hij niet geworden.

Bekijk hieronder het filmpje van de afgeronde Maria uit het Lam Gods van de gebroeders van Eyck uit Gent.

 

Alice, hoe kwam je bij Boulevard Magenta terecht?
Via een artikeltje over Boulevard Magenta in het tijdschrift Eikonikon.
Ik was al heel lang op zoek naar een plek waar ik kon leren hoe je moet poliment vergulden, m.a.w. het goud dat los op vloeipapier ligt over te brengen op een ikonenplank.
Ik kon nergens in Nederland iemand vinden die deze techniek aanbood.
Destijds had ik al drie jaar les van Esther den Engelse in Molenhoek bij Nijmegen maar zij bood dit niet aan.
Na het lezen van het artikel over Boulevard Magenta en de Vakopleiding heb ik Marjan gebeld.
Met een icoon en Pieter, mijn man, ben ik daarop naar Boulevard Magenta  gegaan.
Marjan heeft een vernieuwende visie op lesgeven in het iconen schilderen. Haar lesplan en gedachtegoed tillen je op en maken dat je echt groeit. Zo vertelde zei mij. En, zo zei ze, schitterende, exclusieve verguldtechnieken gaan samen met zelfstandig mooie iconen kunnen schilderen. In diverse stijlen.
Daar moest ik wel even over nadenken. Zou ik helemaal overnieuw moeten beginnen?
De doorslag voor mij gaf wel dat de iconen die ik hier zag en worden gemaakt ,,meer diepte” hebben. En dat ze zei dat je je vaardigheden niet overboord moet zetten. Je zet ze even apart om later weer met de nieuwe vaardigheden te combineren, zodat je een geheel eigen stijl ontwikkeld. En dat eigene vond ik heel belangrijk: Groeien in techniek en mijn eigenheid bewaren.
Ik zag al gauw in dat de techniek anders is. Dat ik flinke stappen moest zetten in bijvoorbeeld nauwkeurig werken combineren met vlot en ontspannen onderschilderingen op te zetten. Dat mijn nauwkeurigheid en gevoel voor detail pas in gezet hoefde te worden als de basislagen erop staan.
En, zo leerde ik, dan hou je tijd en energie over omdat je vlotter door de eerste stappen heen gaat.
En poliment vergulden zat in de Vakopleiding!
En voila!
Ik startte gewoon net als iedereen in het eerste jaar, leerde veel en maakte in het tweede jaar na een oefenplank…

Mijn engel ten voeten uit van 50 cm. hoog.

Bekijk hier de filmpjes en laat je meevoeren door de schoonheid van het patroon in het 23,75 karaats bladgoud.

Je zit nu in je derde jaar van de Vakopleiding.
Ja, al met al heb ik nu zes jaar les en hier heb ik heel wat moeten afleren d.w.z. hoe ik het bij Esther had geleerd. Marjan zegt steevast: Bijleren, bijleren! Straks integreer je alles wat je al kon met wat nu nieuw voor je is. Maar ik vind het toch steeds een hele klus om niet in oude patronen terug te vallen.
Maar zie! Mijn iconen hebben veel meer warmte en diepte gekregen. Ze zijn plastischer. Ik kan grotere huidpartijen aan, kan uitstekend uit de voeten met los bladgoud en poliment. Heerlijk.
Tegelijkertijd vind ik het soms nog best moeilijk om de zachte, vloeiende overgangen te schilderen, hoor.
Vreselijk lastig is dat bij de tussenliggende stadia de compositie vaak niet klopt en dan denk ik dat wordt nooit wat.
Ik ben daar wel onzekerder door geworden. Maar ja…  onzekerheid hoort bij nieuwe dingen leren en daar weer uitkomen.
Maar uiteindelijk vind ik het wel boeiender, de ikonen zijn mooier, anders was ik na het tweede jaar niet teruggekomen.

Hoeveel iconen heb je de laatste drie jaar gemaakt?
Ik heb acht iconen gemaakt w.o. een deëzis.
Thuis schilder ik ook wel veel.
Ik maak daar wel tijd voor, en als ik in een flow zit schilder ik iedere dag.
Aangezien ik niet van poetsen houd, staat dat achteraan in het lijstje van wat ,,moet”.
Ik houd het wel opgeruimd.

Wat ga je na dit derde, laatste jaar doen?

Alice & Pieter.

Waarschijnlijk ga ik met Pieter volgend seizoen een serie flexlessen nemen.
Pieter is een enorm creatieve man, hij schildert, hij heeft ook met glas gewerkt en hij heeft heel veel getekend.
Ook hij heeft  meerdere tentoonstellingen gehad.
En ook hij komt uit het onderwijs.
I.t.t. mij is hij in het geheel niet prestatiegericht.
Ik denk nog na of ik me nog  meer in de verguldtechnieken ga verdiepen.

Waarom iconen?
Een jaar of 15 geleden kreeg ik weer contact met een neef van mij en toen ik bij hem binnenkwam zag ik dat hij een paar zelfgemaakte iconen aan de muur had hangen.
Ik viel van mijn stoel.
Ik wist niet dat dit kon.
Destijds had ik nog geen computer en via een artikeltje in de krant kwam ik in Nijmegen in contact met iemand die les gaf in het iconen schilderen, 10 lessen.
Maar na drie lessen stopte dit, de leraar was plotseling overleden.
Wat nu?
Het duurde vrij lang voor ik iemand vond.
Dat was toen ik Simon Koopman tegenkwam.
Hij heeft een iconenatelier in Venhuizen N.H.
Weekendcursussen in een klooster, maar dat werkte niet, te ver, te kort, teveel tijdsdruk.
Daarna kwam ik Esther den Engelse tegen.

Schilderde je al voordat je aan de iconen begon?

Intuïtief schilderij.

Ja, ik maakte grote doeken intuïtief schilderen.
Dat was redelijk succesvol.
Verschillende tentoonstellingen gehad en veel verkocht.
Het begon eigenlijk in Spanje.
Iemand zag mij buiten schilderen en wilde dat schilderij kopen, hetzelfde gebeurde in Nederland.
Mijn duurste doek verkocht ik aan Pieter, waar ik toen ,,niets” mee had.
En van het een kwam het ander…
Nieuwe doeken ga ik niet meer maken, geen ruimte thuis voor doeken van 90 x 100 cm.
Een ezel past niet, ons appartement is te klein.
En iconen boeien mij toch meer.
De Maria waar ik nu mee bezig ben, 50 x 40 cm, is nog net te hanteren.
Pieter en ik schilderen beiden in een kamertje van 8 m2.

Heb je ook iconen verkocht?
Eentje, mensen vinden het toch een beetje raar is mijn ervaring.
Mijn neef, gepensioneerd priester, wilde de Maria van mij, maar ik wilde hem niet verkopen.
Dus heb ik er een voor hem geschilderd.

Verdiep je je nog in de leer van iconen?

Aan het werk.

Ik ben naar Kampen geweest, het Catharijnen Klooster in Egypte en met BM naar Recklinghausen, maar dat is het wel.
Ik ga wel naar tentoonstellingen, maar het wordt me snel teveel, ik word daar moe van, mijn ogen werken niet zo goed meer.
En ik ben een doener en geen student, dus achtergrondinformatie van de iconen lees ik wel, maar bestudeer het niet.
Ik heb wel een paar prachtige boeken, 2 onleesbaar, die zijn in het  zijn Russisch en gekocht door mijn broer in Moskou.

Andere hobby’s, Alice?
Vroeger kleding naaien,  andere knutsel- en handwerktechnieken en koken.
Voor de rest onderwijzeres geweest, ik geef nu les aan een jongen van 20 met leerproblemen, schrijven en lezen.
Ook geef ik les aan een broertje en zus van 11 en 9 jaar, die hier geboren zijn, hun ouders komen uit Rusland en Azerbeidzjan en er wordt thuis amper  Nederlands gesproken, dat geeft vooral problemen met begrijpend lezen.
Ik geniet van hun vorderingen, ze zijn zeer leergierig.
Ik ben gek op van Spanje, Henri de Toulouse-Lautrec en de Renaissance vind ik op dit moment heel boeiend.
En ik hoop dat mijn ogen het de komende jaren uithouden om te blijven schilderen.
Als laatste: elke dag Boulevard Magenta is een klein feestje en soms frustratie. Ambachtelijke vaardigheden vragen echt wat van je geduld en leervermogen.

Alice & haar zus Puck die ook bij BM schildert.